จำแม้แต่เสียงสุดท้าย
และเสียงลมหายใจ ก็ยังจำได้ดี
คำที่เคยพร่ำก่อนลา
และทุกวินาทีในทุกความเป็นเธอ
เผลอถึงแม้ยามหลับหล
รู้ไหมลมหายใจ มันจะขาดรอนๆ
เหยียบหมอน มีแต่น้ำตา
จักว่าเป็นคำสั่งฟ้า
หรือว่ามารโตใดพาเจ้าไปบ่คืน
ฝืนคนที่รออยู่ตรงนี้
จักสิหาวิธีไหนพาเจ้ากลับมา
ไกลลับไปไกลสุดตา
เหลือเพียงควันจางๆ กับจิตใจลอยๆ
โอ่ โอ๊ย คิดฮอดเจ้าหลาย
ยิ่งดึกใจยิ่งสั่น คิดฮอดกอดนั้น
วันที่เคยมีกัน ในตอนนี้ฉันเหน็บหนาว
หลับยังสะดุ้งตื่น คิดว่ายังมีเธอ
แล้วความจริงที่เจอ
ก็มีแต่ความว่างเปล่า
ลมหายใจ ของความคิดฮอด
มันช่างทรมาน
จำแม้แต่เสียงสุดท้าย
และเสียงลมหายใจก็ยังจำได้ดี
คำที่เคยพร่ำก่อนลา
และทุกวินาทีในทุกความเป็นเธอ
จักว่าเป็นคำสั่งฟ้า
หรือว่ามารโตใดพาเจ้าไปบ่คืน
ฝืนคนที่รออยู่ตรงนี้
จักสิหาวิธีไหนพาเจ้ากลับมา
ไกลลับไปไกลสุดตา
เหลือเพียงควันจางๆ กับจิตใจลอยๆ
โอ่ โอ๊ย คิดฮอดเจ้าเด้
ยิ่งดึกใจยิ่งสั่น คิดฮอดกอดนั้น
วันที่เคยมีกัน ในตอนนี้ฉันเหน็บหนาว
หลับยังสะดุ้งตื่น คิดว่ายังมีเธอ
แล้วความจริงที่เจอ
ก็มีแต่ความว่างเปล่า
ลมหายใจ
ยิ่งดึกใจยิ่งสั่น คิดฮอดกอดนั้น
วันที่เคยมีกัน ในตอนนี้ฉันเหน็บหนาว
หลับยังสะดุ้งตื่น คิดว่ายังมีเธอ
แล้วความจริงที่เจอ
ก็มีแต่ความว่างเปล่า ลมหายใจ
ลมหายใจ ของความคิดฮอด
มันช่างทรมาน
ลมหายใจ ของความคิดฮอด
มันช่างทรมาน